“Op mijn 43ste heb ik mijn mbo-diploma meubelmaken en meubelstofferen gehaald. Ik heb nu mijn eigen bedrijf. Ik repareer meubels en steek ze in een nieuw stofje. Antieke stoelen, versleten fauteuils of beschadigde designstukken er staat van alles in mijn werkplaats. Ik heb er lol in en mijn klanten zijn er blij mee. Ik ben rete-trots op mezelf.
Een fröbelaar ben ik altijd geweest. Zet mij achter de naaimachine en ik ga iets maken. Ik ben best handig, al zeg ik het zelf. Een opleiding had ik nooit gehad. Bij mij thuis werd leren niet aangemoedigd. Na de middelbare school was het werken geblazen. Vanaf mijn 18e heb ik allerlei werk gedaan: kantoren schoonmaken, kassière, kinderoppas aan huis en winkelmedewerker.
Mijn laatste baan heeft me op dit idee gebracht. Ik werkte in een grote meubelwinkel en zag dat beschadigde meubels niet werden verkocht, hoeveel ze ook werden afgeprijsd. Soms nam ik dan iets mee naar huis, knapte het op en verkocht het door aan bekenden. Superleuk om te doen en het leverde ook nog wat op. Maar ik miste de kneepjes van het vak.
Ik heb me aangemeld voor een deeltijdopleiding. Daar was ik de oudste student. Maar leeftijd maakte uiteindelijk niks uit, we vonden elkaar in onze passie. Het was een drukke tijd voor mij, want ik had ook nog mijn werk en mijn gezin. Maar ik heb het gered. En hoe! Dolgelukkig ben ik met mijn vak en mijn bedrijf. Mijn baan is gestopt omdat er na de pandemie personeel weg moest. Als meubelmaker en stoffeerder kan ik tot mijn pensioen doen wat ik het liefste doe. En ook daarna nog.
Mijn vrienden en familie houd ik voor: volg je passie. Je bent nooit te oud om te leren. Laat je niet afschrikken door de kosten. De kosten van de opleiding kon ik aftrekken van de belasting en mijn werkgever betaalde mij door als ik ook eens een middag les had. Als je kiest bij je past, betalen de kosten zich dubbel en dwars terug. In geld en in levensgeluk.”
