Mevrouw Emma van Utrecht was mantelzorger voor haar echtgenoot Adriaan van Utrecht. Adriaan had vasculaire dementie, waarbij hij soms nog heldere momenten had. Haar echtgenoot gedroeg zich dan weer als zichzelf. Inmiddels is haar echtgenoot overleden, maar de tijd die ze doorbracht als mantelzorger heeft haar veel ervaringen rijker gemaakt. Een van de verhalen die ze wil meegeven gaat over het uitlaten van de honden.
Wandelen met de honden
Adriaan ging altijd met de honden Penny en Karel wandelen. Penny was een energieke hond en Karel was eigenwijs. Het wandelen ging altijd goed, maar zodra hij weer thuis was gekomen ging het mis. Hij deed de riemen af en Karel ging lekker in zijn mand liggen, terwijl Penny om hem heen sprong nog vol energie. Op dat moment vergat hij altijd of hij al met de honden gelopen had of dat hij op het punt stond om te gaan wandelen. Dus hij ging altijd voor de zekerheid nog maar een rondje lopen. Adriaan stopte pas als iemand hem erop wees dat hij al gelopen had. Penny genoot er wel van, maar Karel die had er vaak helemaal geen zin meer in.
Humor
Emma en haar kinderen zagen hier altijd wel de humor van in. Emma benadrukt hoe belangrijk het was om die humor te blijven zien. Die komische taferelen zijn altijd een lichtpuntje geweest in de loop van een slopende ziekte. Want Emma had het zeker zwaar. Ze vertelde dat de constante zorg een vermoeiende zaak was. Gelukkig kon ze rekenen op de steun van de kinderen en van de oppas die een keer in de week kwam. In het laatste jaar ging Adriaan twee dagen per week naar de dagbesteding. Dit gaf Emma een paar uurtjes de tijd om boodschappen te doen en even ergens op bezoek te gaan. Ze benadrukt dat het erg belangrijk is om regelmatig rust, ontspanning en steun te zoeken.
Papegaaien
Emma kon ook vaak erg gefrustreerd raken. Wanneer er bezoek kwam gedroeg Adriaan zich op zijn best. Dat deed hij door te papegaaien, hij herhaalde vaak de zinnen die het bezoek vertelde alsof hij snapte wat ze bedoelden. Maar zodra het bezoek de deur uit ging, stortte hij weer in. Het bezoek zei dan ook vaak bij vertrek: ‘Nou, het lijkt mee te vallen!’. Dit was voor Emma erg frustrerend, omdat ze dacht dat weinig mensen zagen hoe zwaar het eigenlijk was. ‘Ik kon hem wel slaan’ vertelde ze.
Zware periode
Toen Adriaan na een coma van vijf dagen overleden was, kwam er een slot op een zware periode. Ze vertelt dat ze niet per se opgelucht was, maar dat ze blij was dat Adriaan uit zijn lijden was en dat er een einde aan was gekomen. Het rouwproces had de familie eigenlijk al doorlopen, omdat ze al vijf jaar lang naar het moment toe hadden geleefd. Emma vertelde wel dat ze op de begrafenis van een ander, als een gek aan het huilen was, terwijl ze bijna nooit huilde. “Daar schaamde ik me wel voor” vertelt ze. Maar alles van die vijf jaar kwam er in een keer uit op dat moment.
“De komische taferelen van Adriaan zijn altijd een lichtpuntje geweest in de loop van zijn slopende ziekte ”
Nadat Adriaan overleden was, ging Emma veel doen om zichzelf bezig te houden. Ze ging het huis verven en opnieuw inrichten. Nadat haar dochter haar erop wees dat het zo niet langer kon, ging ze 2 weken logeren bij vrienden in Curaçao. Toen Emma dat had gedaan, voelde ze zich weer goed en ging verder met haar leven. Ze vertelt dan ook: “Het hoort bij het leven en niet alles is leuk. Er gebeuren ook akelige dingen, je valt en staat weer op. Je wordt er alleen maar wijzer van.”
